Przekaż
Datek
KRS 0000097123

Dzięki Hospicjum nie cierpię na samotność

Ikonka dla Dzięki Hospicjum nie cierpię na samotność

25 maja 2011 roku mija dziesięć lat, odkąd zostałem podopiecznym wspaniałego Warszawskiego Hospicjum dla Dzieci. Powodem przyjęcia mnie do WHD były duże problemy z oddychaniem, wynikające z osłabiania mięśni oddechowych przez  dystrofię mięśniową typu Duchenne’a. Dystrofia jest nieuleczalną chorobą genetyczną, która zaczyna się od urodzenia i prowadzi do przedwczesnej śmierci.
Uświadomiłem sobie, że rozpocząłem ostatni etap życia, czyli umieranie. Wiedziałem, że hospicjum pomaga godnie przeżyć ostatni fragment życia, gdy medycyna już nie jest w stanie pomóc. Byłem bardzo przygnębiony, że to ja mam trafić do hospicjum i przeżywać tam ostatnie chwile życia. Uważałem, że zbyt wcześnie to wszystko się dzieje.

Kiedy rodzice zwrócili się o pomoc do Warszawskiego Hospicjum dla Dzieci, byłem bardzo niezadowolony. Upierałem się, że wcale nie jestem taki chory, nie umieram i nie ma potrzeby zapisywania mnie do hospicjum. Potrzeba jednak była, bo zostałem przyjęty. Podczas pierwszych dni opieki WHD byłem nieufny, ale szybko przekonałem się, że pracują tam ludzie z powołania, którzy podchodzą do pacjenta inaczej niż w „zwykłej” placówce służby zdrowia. Każdy jest traktowany indywidualnie i może wybrać rodzaj leczenia. Ponadto w WHD panuje rodzinna atmosfera, pracownicy podchodzą do pacjenta z wyczuciem, życzliwością, fachowością i miłością bliźniego. Rodzice mieli nadzieję, że Hospicjum zastosuje u mnie jakąś terapię, która poprawi mój stan zdrowia. Lekarze zaproponowali tzw. koncentrator tlenu. Niestety, próba oddychania tlenem w moim przypadku nie powiodła się. Mój organizm reagował zaburzeniami oddychania, niekorzystne objawy nasilały się. Przyjąłem więc Sakrament Namaszczenia Chorych.

Dwa lata później, ciężko chorowałem na grypę. Myślałem, że to już koniec. Uratowało mnie nowe, drogie urządzenie, wprowadzone przez lekarzy z Hospicjum, zwane asystorem kaszlu (ang. Cough Assist), którego działanie symuluje kaszel. Wtłacza on powietrze pod ciśnieniem do dróg oddechowych, po czym wysysa je, przesuwając wydzielinę do gardła, skąd łatwiej ją usunąć. Do chwili obecnej ta maszyna ratuje mi życie. Wiem, że bez opieki Hospicjum, nie przeżyłbym nawet jednego dnia.

Po tylu latach bardziej akceptuję śmierć i jestem na nią przygotowany, choć nie do końca. Z jednej strony myślę, że śmierć jest zakończeniem doczesnych cierpień i udręk. Poza tym moja wiara daje nadzieję na zmartwychwstanie i życie wieczne z Bogiem, gdzie nie ma cierpienia. Z drugiej strony, świat jest tak ciekawy i zagadkowy, że chciałoby się go poznawać bez końca i żyć jak najdłużej. Teraz często dolegliwości powodują, że nie chce mi się żyć i walczyć z chorobą. Zawsze wtedy myślę, że chociaż jeszcze raz spróbuję zawalczyć. Natomiast gdy nadejdzie godzina śmierci, myślę, że będę już spokojny i przygotowany.

Warszawskie Hospicjum dla Dzieci jest hospicjum domowym, czyli lekarze, pielęgniarki, psycholog, ksiądz, pracownicy socjalni oraz wolontariusze przyjeżdżają do domu pacjenta regularnie oraz zawsze, kiedy zajdzie potrzeba. To bardzo dobre rozwiązanie, gdyż każdy najlepiej czuje się we własnym domu. Szczególnie chore dzieci marzą, aby w tych trudnych chwilach być z rodzicami w domu, a nie samotnie w szpitalu. Znana sentencja „Hospicjum to też życie” jest prawdziwa, czego jestem żywym dowodem. Oczywiście różna jest długość tego życia, ale pracownicy i wolontariusze hospicjum czynią wszystko, co jest możliwe, aby umilić podopiecznym ostatnie chwile życia oraz wesprzeć ich najbliższych. Udzielają pomocy medycznej, psychologicznej, duchowej i materialnej. Organizują chorym wyjazdy na wakacje, wypady do kina oraz udział w różnych imprezach okolicznościowych. Lekarze i pielęgniarki dbają o jak najlepszą kondycję pacjenta oraz o to, by nie cierpiał bólu i nie głodował. Także po śmierci chorego najbliżsi nie są pozostawieni sami sobie. Hospicjum pomaga im przez organizowanie tzw. Grup Wsparcia w Żałobie. Rodziny zmarłych spotykają się i wspierają.

Za te 10 lat wspaniałej opieki chcę podziękować wszystkim założycielom WHD. Dzięki temu Hospicjum ja oraz chore dzieci, młodzi dorośli i nasze rodziny otrzymujemy nieocenioną pomoc w przeżywaniu trudnego czasu kończenia życia. Strach pomyśleć, że jeszcze tak niedawno nie było hospicjów i ciężki był nasz los. Dziękuję prezesowi panu Arturowi Januszańcowi, panu Tomaszowi Danglowi oraz panu Piotrowi Zielińskiemu. To świetni lekarze i wspaniali ludzie, bardzo wiele im zawdzięczam. Natomiast dzięki wprowadzeniu przez lekarzy z Hospicjum naturalnych suplementów diety, wzmacniających odporność, od trzech lat nie brałem antybiotyków. Dziękuję mojej wspaniałej pielęgniarce Kasi Piasecznej, która tyle lat dba o mnie jak mało kto. Dziękuję Małgosi Murawskiej, która przez rok była moją pielęgniarką. Dziękuję Agnieszce Chmiel-Baranowskiej za opiekę psychologiczną nade mną i rodziną. Dziękuję księdzu Wojciechowi za opiekę duchową. Dziękuję pracownikom socjalnym Marcie i Dorocie za realizację pomocy materialnej, ale nie tylko. Dziękuję pozostałym pielęgniarkom. Pamiętam o nich i lubię każdą z nich. Dziękuję pielęgniarzowi i rehabilitantowi. Dziękuję wszystkim, których nie wymieniłem, bo bez nich także działanie Hospicjum nie byłoby możliwe. Dziękuję wolontariuszom, a szczególnie Dominikowi i jego żonie. Dziękuję wszystkim ofiarodawcom na rzecz WHD. Pamiętam o byłych pracownikach i jestem im wdzięczny. Myślę między innymi o: śp. doktorze Pawle Zapłatce, który często mnie odwiedzał, rehabilitował i wspierał w trudnych chwilach, doktorze Marku Karwackim - bardzo wesołym, który przez trzy lata mnie leczył, księdzu Benedykcie, z którym się bardzo zżyłem, księdzu Rafale, księdzu Tomaszu, rehabilitantach: Kasi i Darku, o Łukaszu oraz wolontariuszach Ani, Kasi, Tomku i Kubie. Przez 10 lat przeżyłem wiele zdarzeń i zmian. Ciągle żyję na granicy życia i śmierci. Dzięki Hospicjum otrzymałem i używam wielu urządzeń ułatwiających życie i ratujących je. Między innymi asystora kaszlu, ssaka, koncentratora tlenu, inhalatora, sondy do karmienia itp. Kilka razy skorzystałem z pomocy stomatologicznej w hospicyjnej przychodni, a nawet u mnie w domu. Wystąpiłem w kilku programach telewizyjnych i w prasie. Byłem z rodzicami na wczasach nad morzem oraz w kinie i na innych imprezach. Poznałem wielu gości i praktykantów z Polski i świata. Miałem okazję poznać kilkoro pacjentów WHD osobiście lub wirtualnie, co mi dużo dało. Większość z nich niestety nie żyje, ale pamiętam o nich w modlitwie. Dzięki Hospicjum nie cierpię na samotność, ponieważ często ktoś mnie odwiedza i rozmawia ze mną.

Wdzięczny pacjent Grzegorz

Grzegorz ma 36 lat i choruje
na dystrofię mięśniową typu Duchenne’a.
Warszawskie Hospicjum dla Dzieci
opiekuje się chłopcem od 25 maja 2001roku
http://www.grzes.vom.pl/

Informator "Hospicjum", nr 56, czerwiec 2011

  • Dzięki Hospicjum nie cierpię na samotność - zdjęcie nr 1
  • Dzięki Hospicjum nie cierpię na samotność - zdjęcie nr 2
  • Dzięki Hospicjum nie cierpię na samotność - zdjęcie nr 3
Przekaż Datek